چه ساده م .../

بابا قیصر یه جا می گه :  

قطار می رود….
تو می روی….
تمام ایستگاه میرود….
و من چقدر ساده ام که سال های سال
در انتظار تو ، کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان….
به نرده های ایستگاه رفته ، تکیه داده ام
 

 و بابا سلمان می گه :   

دل باغ تا سبزه را آرزو کرد
بهار آب و آیینه را رو به رو کرد  

 

زمین را در اطراف باران رهانید
تن خسته ی خاک را زیر و رو کرد 

تشر زد به تالاب های زمینگیر
دل قطره ها را پر از جستجو کرد 

خیابان پر از خلوت و خامشی بود
خم کوچه ها را پر از های و هو کرد 

نگاهم پی خواهشی سبز می رفت
بهار آمد و با دلم گفتگو کرد 

مرا با صدای تر آبها خوانند
مرا با دل خسته ام رو به رو کرد 

چنان با من از مرگ آلاله ها گفت
که روحم تب مرگ را آرزو کرد
  پ ن : 

یه ساره ی ساده