این سروده متعلق به بلاگ سپیده دمی که بوی لیمو می دهد :
گاه در صف شلوغ نانوایی ها
مخصوصا صف نانوایی های سنگک
-دقیقا اگر بگویم نانوایی شاطر عباس-
به شعر فکر می کنی
که همچون سنگریزه های داغ پشت نان
چسبیده بودند به دلت و
دلت نمی آمد بکنی از خودت
که کندی
با هر جان کندنی که بود
نان و شعر
شعر و نان
تفاوت شاعران سرزمین من:
شاعرانی که نانشان را
از شعرشان در می آورند و
شاعرانی که شعرشان را
از صف نان وتنور سنگک
(پس فکر مخاطب درست است
که موضوع این شعر بیات است)
درست مثل تو
که گاه در صفهای شلوغ نانوایی ها
برای اینکه همسرت
سر سفره اش نان تازه باشد
مجبوری به شعرهای کهنه ات
قناعت کنی/ کرده ای
درست مثل همسری
که در غیاب شوهرش
تمام طول روز را
در آینه گریه کرده و
استکانها را شسته است و
بشقابها را شسته است و
کاسه ی توالت را شسته است و
سرامیک های سرد خانه را
دستمال کشیده است و
کتابخانه ی پر از کتابهای محبوبت را
دستمال کشیده است و
دیوان فروغش را
دستمال کشیده است و
دفترچه ی شعرهای قدیمی اش را *
دستمال کشیده است و
تمام طول روزرا
از ترس پسران همسایه
پرده ی پنچره را کنار نکشیده است و
گاه فکر کرده است اگر
انگشتانش کمی کشیده تر بودند
تو بیشتر دوستش داشتی.
-کجا بودیم ها؟
در صف نانوایی سنگک؟
-نه!رسیده ای جلوی در خانه ات
در یک دستت نان
زیر بازویت روزنامه های مچاله شده ی خیس عرق
و در دست دیگرت
پلاستیک هویج و
چسب زخم و
اسید لوله باز کنی و
پاکت سیگارو
چیزهایی از این قبیل
-که هیچ ارتباطی به هم ندارند
درست مثل اجزاء این شعر-
. به استقبالت آمده همسرت و
نان و پلاستیک هویج و پاکت سیگارو اسید لوله باز کنی و چسب زخم
را
با بوی غذا ومیز چیده ی شام وچراغهای روشن و چشمهای سرمه کشیده
مبادله می کند
با بوسه ای .
مثل یه نسیم موقتی من هنوز هستم
آپم
خوبه که هستی / خیلی خوب
همیشه باش
اومدم :))
قشنگه آفرین به این معرفی خوب
خواهش میشه